Παρασκευή 12 Νοεμβρίου 2010

Η λεϊσμανίαση στον σκύλο (καλα-αζαρ)

      Η λεϊσμανίαση είναι ένα χρόνιο νόσημα που απαντάται στο σκύλο και άλλα μέλη της οικογένειας των κυνιδών ( λύκος , τσακάλι , αλεπού ) στη γάτα , στα τρωκτικά , τα ερπετά , τη νυχτερίδα και τον ανθρωπο . Συνήθως απαντάται στις χώρες της μεσογείου , στη μέση ανατολή και στην ανατολική Αφρική.
       Την ασθένεια προκαλεί ένα πρωτόζωο Leishmania infantum  την οποία μεταδίδουν διάφορα είδη σκνίπας (Phlebotomus spp ) . Υπάρχουν περίπου 700 είδη σκνίπας στον κόσμο από τα οποία μόνο 30 μεταδίδουν το παράσιτο. Στην Ελλάδα υπάρχουν  12 είδη σκνίπας από τα οποία ένα είναι επιβεβαιωμένος φορέας της λεϊσμανίωσης και τη μεταδίδει στο σκύλο και τρία είδη τα οποία είναι πιθανοί φορείς του παρασίτου , δύο για τον άνθρωπο και ένα για το σκύλο.
      Οι σκνίπες παρουσιάζουν προτίμηση για τον ξενιστή που θα τσιμπήσουν, έτσι  υπάρχουν είδη τα οποία τσιμπούν μόνο τον άνθρωπο , άλλα που τσιμπούν μόνο το σκύλο ή άλλα ζώα και  τέλος υπάρχουν σκνίπες που τσιμπούν παραπάνω από ένα είδη ζώων.
        Στην Ελλάδα ,τα τελευταία 50 χρόνια εμφανίζονται περίπου 8-108 κρούσματα λεϊσμανίωσης ,αριθμός μικρός σε σχέση με τα 300 που αναφέρονται σε Ισπανία, Ν. Γαλλία και Ν.Ιταλία. Αυτό συμβαίνει επειδή λείπει το είδος της σκνίπας η οποία μεταδίδει το παράσιτο στο σκύλο και τον άνθρωπο .Επίσης, σε περιοχές όπου η λεϊσμανίωση στο σκύλο είναι σε υψηλά ποσοστά ,όπως είναι η Χαλκιδική και η Θεσσαλονίκη, τα κρούσματα στον άνθρωπο είναι μόλις οκτώ τα τελευταία πενήντα χρόνια! Στη χώρα μας το ποσοστό των μολυσμένων σκύλων ποικίλει από περιοχή σε περιοχή ( 0,7-48,7%) και αυτό είναι μόνο ενδεικτικό γιατί δεν έχει καταγραφεί το σύνολο των σκύλων στην Ελλάδα .
          Η ασθένεια, όπως είπαμε , μεταδίδεται με τη σκνίπα (Phlebotomus spp) η οποία επιτίθεται στο θύμα της μετά τη δύση του ηλίου και όταν αυτό είναι ακίνητο. Απομυζεί αίμα που είναι απαραίτητο για την ωρίμανση των αυγών της κάθε 3-5 ημέρες και προτιμάει περιοχές του δέρματος που έχουν ελαφριά τριχοφυΐα  όπως είναι η περιοχή γύρω από τα μάτια ,το πτερύγιο των αυτιών κ.α. Η περίοδος της σκνίπας στην Ελλάδα είναι από το Μάιο εως το Νοέμβριο
        Ο μολυσμένος ξενιστής( σκύλος ,αλεπού τρωκτικά άνθρωπος, κ.α.) είναι η αποθήκη του παρασίτου στη φύση. Η μόλυνση του ζώου γίνεται μετά από τσίμπημα μολυσμένης σκνίπας στο σώμα της οποίας το παράσιτο έχει μείνει για 8-10 ημέρες ώστε να ωριμάσει. Σε σπάνιες περιπτώσεις έχει παρατηρηθεί η ενδομητριακή μόλυνση και σε περιπτώσεις ανοσοκατεσταλμένων ατόμων  έχουν μολυνθεί από μετάγγιση αίματος. Το σάλιο της σκνίπας , που εισάγεται στο δέρμα του ζώου με το τσίμπημα, περιέχει ισχυρούς αντιπηκτικούς, αναισθητικούς και ανοσοκατασταλτικούς παράγοντες οι οποίοι το ευνοούν ώστε να μπει στο αίμα και να αρχίσει να πολλαπλασιάζεται στα λευκά αιμοσφαίρια καταστρέφοντας έτσι το αμυντικό σύστημα του ζώου.
         Τα συμπτώματα εμφανίζονται 4-18 μήνες μετά το τσίμπημα της σκνίπας, αυτό εξαρτάται από το πόσο δυνατό είναι το ανοσοποιητικό σύστημα του ζώου. Στην αρχή εμφανίζεται τριχόπτωση γύρω από τα μάτια και στη μύτη, πιτυρίαση και κακή όψη τριχώματος, διογκωμένοι λεμφαδένες, ωχροί βλεννογόνοι, δερματικά προβλήματα και έλκη στο δέρμα και τους βλεννογόνους, ρινικό έκκριμα και επίσταξη, καταβολή της θρέψης κατάπτωση, πυρετός , γαστρεντερίτιδες. Ένα χαρακτηριστικό σύμπτωμα είναι και η ονυχογρύπωση, δηλαδή η υπέρμετρη και γρήγορη αύξηση των νυχιών.
          Όπως γίνεται αντιληπτό και από την ποικιλία και πληθώρα των συμπτωμάτων , η διάγνωση της λεϊσμανίωσης είναι πολύ δύσκολη. Για να πούμε ότι ένα ζώο έχει την ασθένεια θα πρέπει να συσχετίσουμε το ιστορικό τα συμπτώματα και τις εξετάσεις αίματος.
            Η θεραπεία υπάρχει όμως είναι ακριβή, μακροχρόνια και έχει μεγαλύτερες πιθανότητες επιτυχίας όσο πιο πρώιμο είναι το στάδιο της ασθένειας. Τα αντιβιοτικά που χρησιμοποιούμε είναι αρκετά ισχυρά και μπορούν να προκαλέσουν βλάβες στα νεφρά, γι’ αυτό πρέπει προτού αρχίσουμε θεραπεία να ελέγξουμε τη γενική κατάσταση του ζώου και μετά να προχωρήσουμε με το ανάλογο φαρμακευτικό σχήμα. Συνήθως χρησιμοποιούμε έναν συνδυασμό ανθρώπινων και κτηνιατρικών φαρμάκων ώστε και το παράσιτο να σκοτώσουμε και το αμυντικό σύστημα του ζώου να δυναμώσουμε και τη λιγότερη ζημία να κάνουμε στον οργανισμό του.
         Επειδή οι φορείς του παρασίτου είναι 30 φορές περισσότεροι από τα νοσούντα ζώα μεγάλο ρόλο παίζει η προστασία του σκύλου μας από τα τσιμπήματα των σκνιπών. Τα μέτρα που μπορούμε να λάβουμε για να προφυλάξουμε το σκύλο μας είναι : κατά την περίοδο της σκνίπας ( Μάιος-Νοέμβριος) να βάζουμε στο σκύλο μας εντομοαπωθητικά λουριά  ή αμπούλες, κατά προτίμηση συνδυασμός και των δύο. Μετά τη δύση του ηλίου θα πρέπει ο σκύλος μας να μένει σε περιορισμένο χώρο που να είναι περιφραγμένος με ψιλή σήτα η μέσα στο σπίτι και τέλος πρέπει να καταπολεμήσουμε τη σκνίπα.
        Οι σκνίπες προτιμούν το σκοτάδι για να τρέφονται ενώ περνούν τη μέρα σε σκιερά και υγρά μέρη. Έτσι λοιπόν πρέπει να ψεκάζουμε με εντομοκτόνο όλα τα πιθανά μέρη που μπορεί να κρύβονται όπως χαραμάδες σε μάντρες γρασίδι η πυκνή βλάστηση κοντά σε νερό, μέσα σε αποθήκες και υπόγεια κ.α. Τέλος  2 φορές το χρόνο τουλάχιστον πρέπει να πηγαίνουμε το σκύλο μας στον κτηνίατρο για να του κάνει κάποιες εξετάσεις ώστε εάν ο σκύλος μας μολυνθεί να προλάβουμε την ασθένεια στην αρχή.

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Η ψώρα στο σκύλο

   Αγαπητοί αναγνώστες σήμερα θα αναφερθούμε στην ψώρα, μια ασθένεια του δέρματος αρκετά συχνή στα κουτάβια και σε ενήλικες σκύλους.
   Η ψώρα προκαλείται από μια ομάδα παρασίτων του δέρματος που ονομάζονται ακάρεα. Στον σκύλο έχουν βρεθεί 4 διαφορετικά είδη ακάρεων τα οποία προκαλούν αλλοιώσεις σε διαφορετικές περιοχές του σώματος. Ανάλογα με το όνομα του είδους του ακάρεος ονομάζεται και η ψώρα, έτσι έχουμε την δεμοδήκωση, την σαρκοπτική ψώρα την νωτοεδρική και την σεϋλετίλλωση
   Η δεμοδήκωση προκαλείται από το ακάρι demodex canis. Το ακάρι αυτό βρίσκεται φυσιολογικά στο δέρμα όλων των ζώων και του ανθρώπου σε μικρό αριθμό που δεν είναι ικανός να προκαλέσει πρόβλημα. Η παθογένεια της νόσου, το πώς προκαλείται δηλαδή, δεν είναι επαρκώς ξεκαθαρισμένα. Στην γενικευμένη δεμοδήκωση των κουταβιών έχει διαπιστωθεί η κληρονομική προδιάθεση αυτό όμως δεν ισχύει για την δεμοδήκωση των ενηλίκων σκύλων και την εντοπισμένη μορφή.
   Η δεμοδήκωση ταξινομείται ως εξής σε αυτήν των νεαρών ή των ενήλικων σκύλων, στην εντοπισμένη ή γενικευμένη μορφή και στον φολιδώδη και φλυκταινώδη τυπο. Ως δεμοδήκωση των νεαρών σκύλων χαρακτηρίζεται όταν η δεμοδήκωση εμφανίζεται σε σκυλιά μικρότερα των 2 χρονών και αν είναι μικρότερα του έτους στο 50% των περιπτώσεων έχουμε αυτοίαση χωρίς θεραπεία. Όταν εμφανίζεται σε σκυλιά μεγαλύτερα των 2 χρόνων τότε λέμε ότι πρόκειται για δεμοδήκωση των ενήλικων σκύλων. Εντοπισμένη είναι όταν έχει μέχρι έξι αλλοιώσεις σε μία μόνο περιοχή του σώματος και γενικευμένη όταν υπάρχουν παραπάνω αλλοιώσεις και σε διαφορετικές περιοχές. Στην φολιδώδη δεμοδήκωση εμφανίζεται εστιακή αλωπεκία με μικρές φολίδες χωρίς την εμφάνιση βακτηριδιακής δερματίτιδας , ενώ στον φλυκταινώδη τύπο εμφανίζεται και δερματίτιδα.
   Τα συμπτώματα της νόσου είναι ο έντονος κνησμός σε τέτοιο βαθμό που το ζώο να προκαλεί πληγές στον εαυτό του, η εστιακή αλωπεκία με την παρουσία φολίδων( πιτυρίδα), η ύπαρξη δερματίτιδας και ερυθήματος στις εστίες, όταν είναι σε γενικευμένη μορφή και για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουμε πάχυνση του δέρματος το οποίο μυρίζει και άσχημα.
   Η διάγνωση γίνεται βάση των κλινικών συμπτωμάτων και επιβεβαιώνεται με ξέσματα δέρματος όπου και στο μικροσκόπιο διακρίνεται το παράσιτο.
    Η θεραπεία εξαρτάται από την μορφή της δεμοδήκωση. Στην εντοπισμένη μορφή η χορήγηση ιβερμεκτίνης 2 φορές ανά 15θημερο και τοπικές πλύσεις με ειδικά διαλύματα αμιτράζης ή ακόμα και κολάρα με αμιτράζη από μόνα τους είναι αρκετά για την θεραπεία αυτής της μορφής.
   Στην γενικευμένη μορφή της η θεραπεία είναι μπάνια με διάλυμα αμιτράζης κάθε εβδομάδα για 4-6 εβδομάδες και 2 ενέσεις ιβερμεκτίνης ανά 15θήμερο. Η θεραπεία μπορεί να συνεχιστεί για διάστημα εως έξι μηνών με χορήγηση από το στόμα χαπιών μιλμπεμυκίνης ή με τη χρησιμοποίηση αμπούλας σελαμεκτίνης μια φορά το μήνα. Εάν έχει εμφανιστεί και δερματίτιδα τότε χορηγούνται και αντιβιοτικά ευρέως φάσματος.
   Η σαρκοπτική ψώρα προκαλείται από το ακάρι Sarcoptes scabies var canis που παρασιτεί την ανώτερη στοιβάδα της επιδερμίδας. Το ακάρι έχει προτίμηση στον σκύλο αλλά μπορεί αν προσβάλει και άλλα ζώα καθώς και τον άνθρωπο. Η μόλυνση γίνεται από απευθείας επαφή με τα άρρωστα ζώα για τα ζώα ή με διάφορα σύνεργα καλλωπισμού ή με τα σκεπάσματα τους στην περίπτωση του ανθρώπου.
   Στην τυπική της μορφή η νόσος χαρακτηρίζεται από βλαττιδώδη δερματίτιδα και κνησμό που ανταποκρίνεται λίγο ή πολύ λίγο στην κορτιζόνη. Οι περιοχές που εμφανίζονται συνήθως οι αλλοιώσεις είναι τα πτερύγια των αυτίων,το στέρνο , οι αγκώνες . Στην αρχή εμφανίζεται ερύθημα με κιτρινωπές βλατίδες με την πάροδο του χρόνου και τον κνησμό προκαλείται εκτεταμένη αλωπεκία με βλαττίδοφλυκατινώδης δερματίτιδα.
   Η διάγνωση βασίζεται στα κλινικά συμπτώματα και στην ανεύρεση σταδίων του παρασίτου σε ξέσματα δέρματος.
   Η θεραπεία περιλαμβάνει την χρήση της ιβερμεκτίνης και των παραγώγων της είτε σε ενέσιμη μορφή , είτε από το στόμα, είτε με τη μορφή αμπούλας. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σπρέι φιπρονίλης ( Frontline) καθώς και μπάνια με διάλυμα αμιτράζης ή άλλης ακαρεοκτόνου ουσίας. Τα σκυλιά που γιατρεύονται από το είδος αυτό της ψώρας παρουσιάζουν ανοσία και δεν ξαναμολύνται με μηχανισμό άγνωστο μέχρι στιγμής. Επίσης επειδή υπάρχει η πιθανότητα να μεταδοθεί  σε άλλα σκυλια ή στον άνθρωπο χρειάζεται να αποφεύγεται η επαφή με άλλα ζώα καθώς και καλός καθαρισμός του χώρου.
   Η νωτοεδρική ψώρα εμφανίζεται κυρίως στην γάτα αλλά μπορεί αν προσβάλλει και τον σκύλο προκαλώντας ψώρα στα αυτιά. Η κλινική εικόνα είναι αυτή του έντονου κνησμού στα αυτιά , την παρουσία εφελκίδων και ερυθήματος στο πτερύγιο του αυτιού καθώς την υπερπαραγωγή σμήγματος και την άσχημη μυρωδιά. Η θεραπεία είναι παρόμοια μετά τα άλλα είδη ψώρας που αναφέρθηκε παραπάνω.
   Η σεϋλετίλλωση προκαλείται από το ακάρι  Cheyletiella που παρασιτεί την επιφάνεια του δέρματος στο σκύλο και σε άλλα ζώα. Προκαλεί έντονη αποφολίδωση (πιτυρίδα) που συνοδεύεται από κνησμό και αρχίζει από το πίσω μέρος της ράχης στην περιοχή της ουράς. Συνήθως ο κνησμός εντοπίζεται στο πάνω μέρος του κορμού και σπάνια σε όλο το κορμί. Τα πιο ευαίσθητα είναι τα κουτάβια. Η διάγνωση βασίζεται στην κλινική εικόνα και στην ανεύρεση των ακάρεων σε ξέσματα δέρματος, αν και αυτό είναι δύσκολο μερικές φορές.
   Η θεραπεία είναι ή ίδια όπως σε όλες τις ψώρες με την διαφορά ότι γίνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα

Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Ζωοανθρωπονόσοι 2

   Αγαπητοί αναγνώστες στο δεύτερο μέρος του άρθρου μας για τις ζωοανθρωπονόσους θα αναφερθούμε στα πρωτοζωικά, τα παρασιτικά και τα νοσήματα που οφείλονται σε ιούς.
   Τα πρωτόζωα είναι μονοκύτταροι οργανισμοί που παρασιτούν τον άνθρωπο και τα ζωα. Ένας αριθμός εξ αυτών προκαλεί ασθένειες τόσο στα ζωα όσο και στον άνθρωπο. Τα περισσότερα προσβάλλουν νεαρά άτομα ή αυτά που βρίσκονται σε ανοσοκαταστολή, τόσο στα ζώα όσο και στον ανθρωπο. Στην κατηγορία  των πρωτοζωικών ζωοανθρωπονόσων ανήκουν η σπλαχνική λεϊσμανίωση, η τοξοπλάσμωση, η αμοιβάδωση, η τζιαρντίαση, η Αμερικάνικη και η Αφρικανική τρυπανοσωμίαση η κρυπτοσπόρωση και η σαρκοκύστωση.
   Η σπλαχνική λεϊσμανίωση οφείλεται στο πρωτόζωο L. Infantum  που χρειάζεται δυο ξενιστές για να ολοκληρώσει τον βιολογικό του κύκλο, την σκνίπα και τα θηλαστικά (ζωα, άνθρωπος).  Η νόσος είναι ενδημική στις περισσότερες χώρες της μεσογείου, την Ασία , στην Ινδία και το Μπανγκλαντές. Ο άνθρωπος μολύνεται από τσίμπημα μολυσμένης σκνίπας φορέα του παρασίτου.
  Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν υψηλό πυρετο,διόγκωση του σπλήνα και του ήπατος, απώλεια βάρους, βήχα, διάρροια. Τα συμπτώματα αυτά συνήθως παρατηρούνται σε ανοσοκατασταλμένα άτομα ή σε μικρά παιδία. Τα υγιή , ενήλικα άτομα συνήθως περιορίζουν το παράσιτο και σιγά σιγά το εξαλείφουν χωρίς την εμφάνιση συμπτωμάτων. Υπάρχουν διάφορα σκευάσματα που χρησιμοποιούνται για την θεραπεία της νόσου τόσο στον άνθρωπο όσο και στο σκύλο αλλά η διάρκεια της θεραπείας είναι μακροχρόνια
   Η τοξοπλάσμωση είναι μια νόσος που οφείλεται στο πρωτόζωο T.gondi, που παρασιτεί το έντερο της γάτας στην οποία προκαλεί διαφόρου βαθμού διάρροια ιδίως στην νεαρή ηλικία. Ο άνθρωπος και τα υπόλοιπα ζώα είναι ενδιάμεσοι ξενιστές του παρασίτου και μολύνονται με την κατάποση ώριμων ωοκύστεων του παρασίτου συνήθως με την τροφή ή το νερό. Οι ωοκύστεις αποβάλλονται από την γάτα κατά την διάρκεια της οξείας φάσης της νόσου, συνήθως 2-14 μέρες και συνήθως σε νεαρή ηλικία, μετά από αυτή την φάση η γάτα αποκτά ανοσία στο παράσιτο και δεν αποβάλλει ξανά κύστες. Στο εξωτερικό περιβάλλον οι κύστες παραμένουν 7 μέρες μέσα στα κόπρανα για αν ωριμάσουν και να περάσουν στην μολύνουσα μορφή. Ο άνθρωπος και τα ζώα θα μολυνθούν όταν καταπιούν τις κύστες σε αυτό το στάδιο της ωρίμανσης. Στο έντερου του ανθρώπου και των άλλων ζώων από τις κύστες βγαίνουν οι ταχυζωίτες οι οποίοι με την λέμφο διασπείρονται σε όλο τον οργανισμό όπου λόγω της ανοσολογικής αντίδρασης του οργανισμού απομονώνονται σε κύστες και μπορούν να μείνουν εκει για όλη την διάρκεια ζωής του ξενιστή.
   Τα συμπτώματα χωρίζονται σε εκείνα της επίκτητης μορφής και σε αυτά της συγγενούς. Στην επίκτητη μορφή συνήθως παρατηρείται λεμφαδενίτιδα, μυαλγίες , κακουχία και καφαλαγία. Σε ανοσοκατεσταλμέμα άτομα παρουσιάζεται η οξεία μορφή της νόσου με υψηλό πυρετό, εξάνθημα , ρίγη και συμπτώματα από την προσβολ΄η του κεντρικού νευρικού συστήματος. Στην συγγενή τοξοπλάσμωση παρατησούνται προσβολή του εγκεφάλου και των οφθαλμών του εμβρύου ενώ μπορεί να εμφανιστούν και ψυχοκινητικές διαταραχες.
  Η θεραπεία στον άνθρωπο συνίσταται στην χορήγηση διάφορων φαρμακευτικών ουσιών που αναστέλλουν την ανάπτυξη του παρασίτου
   Από τις υπόλοιπες ασθένειες που προκαλούνται από πρωτόζωα δεν απατούνται συχνά στην Ελλάδα εκτός από την Τζιαρντίωση που μπορεί να προκαλέσει εντερικές διαταραχες και ο άνθρωπος μολύνεται από μολυσμένη τροφή ή νερό με  παράσιτα.
   Ένα άλλο κεφάλαιο στις ζωοανθρωπονόσους είναι αυτό των ασθενειών που προκαλούνται από τα παράσιτα. Η πιο συχνή και σημαντική παρασίτωση είναι η υδατίδωση ή Εχινοκοκκίαση που προκαλείται από το παράσιτο (ταινία) Echinococcus granulosus  και σπανιότερα στον Echinococcus multilocularis .
   Ο τελικός ξενιστής του παρασίτου είναι ο σκύλος και τα άγρια κυνοείδη. Το ενήλικο παράσιτο ζει στο έντερο του τελικού ξενιστή και αποτελείται από 3 κομμάτια( προγλωτίδες) , το τελευταίο περιέχει τα αυγά τα οποία διασπείρονται στο εξωτερικό περιβάλλον με τα κόπρανα του σκύλου. Ο άνθρωπος και τα άλλα ζωα που είναι οι ενδιάμεσοι ξενιστές καταπίνουν τα αυγά με την μολυσμένη τροφή και στο έντερο τους απελευθερώνεται το ενδιάμεσο στάδιο του παρασίτου το οποίο διαπερνά το τοίχωμα του εντέρου και πηγαίνει στο συκώτι και τον πνεύμονα όπου και σχηματίζει κύστες.
   Ο άνθρωπος μολύνεται είτε απευθείας με αυγά από τον σκύλο, είτε κυρίως με την κατανάλωση μολυσμένων τροφίμων όπως λαχανικά και φρούτα και πίνοντας μολυσμένο νερό με αυγά του παρασίτου. Η περίοδος επώασης είναι αρκετά μεγάλη στον άνθρωπο, από 12 μήνες εως αρκετά χρόνια. Τα συμπτώματα εξαρτώνται από το όργανο που έχει πάθει προσβληθεί, αν και οι περισσότερες κύστες ανιχνεύονται εντελώς τυχαία σε κάποιο προγραμματισμένο έλεγχο με ακτινογραφίες ή υπέρηχο καθώς τις περισσότερες φορές δεν παρουσιάζονται συμπτώματα. Αν η κύστη βρίσκεται στους πνεύμονες μπορεί να παρουσιαστούν θωρακικός πόνος, βήχας, ταχύπνοια, αιμόπτυση και ταχυκαρδία. Αν η κύστη εντοπίζεται στο συκώτι έχουμε κοιλιακό πόνο, έμφραξη των χοληφόρων αγγείων, ίκτερος . Εάν εντοπίζεται στον εγκέφαλο τότε έχουμε νευρικά συμπτώματα.
   Η θεραπεία είναι χειρουργική ενώ μεγάλο ρόλο παίζει η πρόληψη. Αυτή γίνεται με τακτικό αποπαρασιτισμό των σκύλων που ζουν κοντά ή μέσα στο σπίτι, καλο πλύσιμο των τροφίμων  που καταναλώνονται ωμά, χρησιμοποίηση γαντιών όταν κάνουμε εργασίες στον κήπο καλο πλύσιμο πριν το φαγητο.
   Άλλες παρασιτώσεις είναι η τοξοκάρωση, η ασκαριδίαση, η ταινίαση που προκαλούν κατά κύριο λόγο εντερικές και πνευμονικές διαταραχές. Ο άνθρωπος σε αυτές τις περιπτώσεις μολύνεται με την τροφή με αυγά των παρασίτων και η θεραπεία περιλαμβάνει την χορήγηση ουσιών που σκοτώνουν τα συγκεκριμένα είδη παρασίτων. Σημαντικό ρόλο και εδώ παίζουν τα προληπτικά μέτρα όπως αναφέραμε παραπάνω.
   Μια άλλη κατηγορία ζωοανθρωπονόσων είναι οι μυκητιάσεις. Από αυτές περισσότερο ενδιαφέρουν οι δερματοφυτιάσεις που προκαλούνται από μύκητες που προσβάλλον τους κερατοποιημένους ιστούς του σώματος ( τρίχες, νύχια και δέρμα). Αυτοί οι μύκητες χωρίζονται σε ζωόφιλους που βρίσκονται στα ζώα και γαιόφιλους που βρίσκονται στο έδαφος. Ο άνθρωπος μολύνεται είτε από επαφή με μολυσμένα ζωα είτε από μολυσμένα εδάφη.
   Στον άνθρωπο οι αλλοιώσεις εντοπίζονται συνήθως στο κεφάλι όπου  υπάρχουν εστίες αλωπεκίας με  ερυθρότητα και πιτυρίδα , ενώ στο δέρμα εμφανίζεται ως  κόκκινες κηλίδες. Πιο εύκολα προσβάλλονται παιδία και ανοσοκατασταλμένα άτομα. Η θεραπεία συνήθως είναι τοπική και σε περίπτωση που έχουν προσβληθεί νύχια ή οι αλλοιώσεις είναι εκτεταμένες τότε χορηγούνται και αντιμυκητιακά και από το στόμα.
   Άλλες μυκητιάσεις είναι η ασπεργίλωση που συνήθως προκαλεί αλλοιώσεις στους πνεύμονες, η ιστοπλάσμωση που προσβάλλει συνήθως ασθενείς με AIDS προκαλώντας τους σοβαρή πνευμονία και η κρυπτοκόκκωση που προκαλεί μηνιγγίτιδες
   Από τα ιογενή νοσήματα αυτά που μας ενδιαφέρουν περισσότερο είναι η λύσσα, η γρίπη των πτηνών και των χοίρων, ο αφθώδης πυρετός, η σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια των βοοειδών και η νόσος scrapie των προβάτων.
   Η λύσσα είναι μια ιογεννής ασθένεια του ανθρώπου και των ζώων η οποία είναι θανατηφόρος. Υπολογίζεται ότι 40-50,000 άτομα πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της σε όλον τον κόσμο.  Η μόλυνση γίνεται με ενοφθαλμισμό του ιού στον ανθρωπο μετά από δάγκωμα είτε από λυσσασμένα κατοικίδια είτε άγρια ζώα και σπανιότερα με επαφή με μολυσμένο υλικό. Η περίοδος επώασης της ασθένειας  είναι στον άνθρωπο από 14 μέρες εως 3 χρόνια. Τα συμπτώματα της λύσσας είναι παρόμοια στον ανθρωπο και τα ζωα και οφείλονται στην αιφνίδια και ταχέως επιδεινούμενη εγκεφαλίτιδα που προκαλεί ο ιός. Σε πρώτη φάση παρατηρούνται κνησμός και πόνος στο σημείο του δαγκώματος και ακολουθεί η φάση της υπερδιέγερσης με σπασμούς των άκρων και υπεραισθησία.
   Θεραπεία όταν εμφανιστούν τα συμπτώματα δεν υπάρχει, όταν ο άνθρωπος δαγκωθεί από ζώο ύποπτο για λύσσα τότε χορηγείται ανθρώπινη ανοσοσφαιρίνη κατά του ιού και γίνονται 5 δόσεις εμβολίου ενδομυϊκά.
   Για την γρίπη των πτηνών και του χοίρου έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα μας.
    Μια άλλη ασθένεια που προκαλείται από ιούς και έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια είναι οι σπογγώδεις εγκεφαλοπάθειες. Αυτές οι εγκεφαλοπάθειες προσβάλλουν τον άνθρωπο αλλά και διάφορα είδη ζώων και έχουν παρόμοια ιστολογική εικόνα. Στα βοοειδή είναι η σπογγώδης εγκεφαλοπάθεια των βοοειδών(BSE) και στα πρόβατα η νόσος scrapie. Οφείλονται σε μια μη φυσιολογική πρωτεΐνη prion . στον άνθρωπο η μετάδοση των σπογγιόμορφων εγκεφαλοπαθειών έχει συσχετιστεί με την κατανάλωση μολυσμένου κρέατος βοοειδών καθώς και με εγκέφαλο προβάτων. Ο χρόνος επώασης είναι αρκετά μεγάλος δεν έχει διευκρινιστεί ακόμη και συνήθως εμφανίζεται σε μεσήλικα και ηλικιωμένα άτομα και παρουσιάζουν διαταραχές της αισθητικότητας και του ύπνου και αργότερα μυοκλονίες και τελικά πέφτουν σε κώμα. Θεραπεία δεν υπάρχει και θα πρέπει να ελέγχονται τα κοπάδια ώστε όσα ζώα είναι άρρωστα με τις παραπάνω ασθένειες να θανατώνονται και το κρέας να καταστρέφεται για να μην περάσει στην ανθρώπινη κατανάλωση.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Ζωοανθρωπονόσοι 1

Αγαπητοί αναγνώστες στο σημερινό άρθρο θα αναφερθούμε στις ζωοανθρωπονόσους. Ως ζωοανθρωπονόσοι θεωρούνται τα κοινά νοσήματα ανθρώπου και ζώων και τα τελευταία χρόνια βρίσκονται όλο και περισσότερο στο επίκεντρο του επιστημονικού ενδιαφέροντος, αλλά και του κοινού.
   Η γρίπη των πτηνών και των χοίρων καθώς και η σπογγιόμορφη εγκεφαλοπάθεια των βοοειδών (BSE) είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα ζωοανθρωπονόσων που προκάλεσαν και συνεχίζουν να προκαλούν ανησυχία σε παγκόσμιο επίπεδο. Η μετάδοση αυτών των νόσων  γίνεται από τα ζώα στον άνθρωπο και η μελέτη των νοσημάτων αυτών στα ζώα βοηθά στην καλύτερη κατανόηση της επιδημιολογίας και του μηχανισμού μετάδοσης στον άνθρωπο καθώς και στην πρόληψη αυτών των ασθενειών στον άνθρωπο.
   Οι ζωοανθρωπονόσοι χωρίζονται σε κατηγορίες ανάλογα με τον αιτιολογικό παράγοντα που τις προκαλεί.  Έτσι έχουμε νοσήματα που προκαλούνται από βακτήρια, από πρωτόζωα, από μύκητες και από ιούς. Λόγω του μεγάλου αριθμού τους θα αναφερθούμε συνοπτικά στα κυριότερα από αυτά και σε αυτά που υπάρχουν στον ελλαδικό χώρο. Τις περισσότερες φορές ο άνθρωπος μολύνεται από μολυσμένες τροφές , νερό ή χώμα που έχει μολυνθεί από τις εκκρίσεις των άρρωστων ζώων ή από ΄ζώα φορείς και λιγότερο από άμεση επαφή. Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν οι κτηνοτρόφοι, οι εργάτες σε φάρμα και στους αγρούς καθώς και οι κτηνίατροι και ζωοτέχνες, οι οποίοι λόγω της δουλείας τους έρχονται σε άμεση επαφή με τα άρρωστα ζώα.
    Τα βακτηριακά νοσήματα που χαρακτηρίζονται ως ανθρώπονόσοι είναι πολλά. Τα κυριότερα είναι η βρουκέλλωση, ο άνθρακας, η λεπτοσπείρωση, η σαλμονέλωση , η λιστερίωση κ.α.
Η πιο συχνή νόσος στην περιοχή της μεσογείου είναι η βρουκέλλωση ή μελιταίος πυρετός. Η ασθένεια πρωτοεμφανίστηκε στην Μάλτα στα μέσα του 1800 και προκαλείται από το βακτήριο B. Melithensis, που προκαλεί αποβολές στα αιγοπρόβατα. Το μικρόβιο έχει πολλους τύπους και προσβάλει  όλα τα ζωα. Ο άνθρωπος μολύνεται με την άμεση επαφή με μολυσμένους ιστούς ζώων(έμβρυα, πλακούντες κ.α.), με την εισπνοή του μικροβίου από τον αέρα και με την κατανάλωση τροφίμων ζωικής προέλευσης, κατά κύριο λόγο φρέσκο μη ωριμασμένο τυρί και απαστερίωτο γάλα.
   Στον άνθρωπο τα συμπτώματα περιλαμβάνουν τον κυματοειδή πυρετό, που πέφτει το πρωί και ανεβαίνει το βράδυ, εφίδρωση, αίσθημα κόπωσης,ανορεξία και αρθραλγία.  Στα ζώα τα συμπτώματα είναι η αποβολή και ο πρόωρος τοκετός. Λόγω της εντόπισης του μικροβίου μέσα στα κύτταρα η θεραπεία είναι μακροχρόνια , τουλάχιστον 6 εβδομάδες στον άνθρωπο, ενώ στα ζώα δεν γίνεται για πρακτικούς λόγους. Τα άρρωστα ζώα μιας εκτροφής θανατώνονται και γίνονται προληπτικοί εμβολιασμοί στα κοπάδια  και σε μερικές χώρες και στον άνθρωπο για τις ομάδες υψηλού κινδύνου.
   Μια άλλη σοβαρή ασθένεια είναι η λεπτοσπείρωση, που οφείλεται σε διάφορους τύπους του βακτηριδίου L. Interrogans που είναι παθογόνο για τον άνθρωπο και τα ζώα. Ηνόσος έχει παγκόσμια εξάπλωση και συχνότητα της διαφέρει από χώρα σε χώρα. Εμφανίζεται συνήθως σποραδικά αλλά μπορούν να εμφανιστούν και επιδημίες, συνήθως όταν ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με μολυσμένες υδάτινες συλλογές που έχουν μολυνθεί από ούρα ζώων φορέων. Τα τρωκτικά (ποντίκια), τα μηρυκάστηκα και ο χοίρος είναι ασυμπτωματικοί φορείς και με τα ούρα τους αποτελούν πηγή μόλυνσης για τον άνθρωπο.
   Στον άνθρωπο εμφανίζεται με την μορφή μόλυνσης των νεφρών με ίκτερο, πυρετό πόνο στα  νεφρά ολιγοουρία κλπ. Τις περισσότερες φορές όμως οι ασθενείς δεν παρουσιάζουν κανένα σύμπτωμα ή παρουσιάζουν ποικίλα συμπτώματα πράγμα που κάνει δύσκολη την διάγνωση της ασθένειας. Στα περισσότερα ζώα η νόσος είναι ασυμτωματική. Η οξεία μορφή παρουσιάζεται στα μηρυκαστικά και στον σκύλο. Η θεραπεία είναι η χορήγηση αντιβιοτικών τόσο στα ζώα όσο και στον άνθρωπο.
    Το σημαντικότερο μέσο προφύλαξης είναι ο εμβολιασμός των ζώων με εμβόλια που έχουν τα στελέχη της λεπτοσπείρας που ενδημούν στην περιοχή. Ο εμβολιασμός του ανθρώπου συνιστάται στις ευπαθείς ομάδες (κτηνίατροι, κτηνοτρόφοι, εργάτες καθαριότητας.
   Μια άλλη ασθένεια που αρχίζει σιγά σιγά να εμφανίζεται με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα είναι η στρεπτοκόκκωσηασθένεια που οφείλεται στο μικρόβιο S. Suis που απαντάται στα χοιροειδή. Η νόσος προκαλεί πυώδη μηνιγγίτιδα και σηψαιμικό σοκ με πολλαπλή ανεπάρκεια οργάνων. Το μικρόβιο είναι ευαίσθητο στα περισσότερα αντιβιοτικά αλλά σε περίπτωση σηψαιμικού σοκ τα αποτελέσματα είναι περιορισμένα.
   Η κολιβακίλλωση, η σαλμονέλωση και η εντερική ιερσινιωση είναι ζωοανθρωπονόσοι που εμφανίζουν παρόμοια συμπτώματα κυρίως από το έντερο με τη μορφή αιμορραγικής διάρροιας. Ως κύρια πηγή μόλυνσης είναι τα ατελώς ψημένα κρέατα και άλλα τρόφιμα ζωικής προέλευσης.
   Άλλες ασθένειες είναι η πανώλη η μπαρτονέλλωση, η τουλαραιμία κ.α. οι οποίες δεν απαντώνται στην Ελλάδα.
   Σε αυτό το σημείο ολοκληρώνουμε την παρουσίαση των ζωοανθρωπονόσων για αυτό το τεύχος του περιοδικού, στο επόμενο τεύχος θα αναφερθούμε στα κοινά νοσήματα που προκαλούνται από τα πρωτόζωα, τα παράσιτα και τους ιούς.
   

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Ρικετσιακά Νοσήματα του σκύλου

   Αγαπητοί αναγνώστες στο σημερινό άρθρο θα μιλήσουμε για τα ρικετσιακά νοσήματα του σκύλου. Με τον όρο ρικέτσιες εννοούμε μια μεγάλη κατηγορία μικροοργανισμών, υποχρεωτικά ενδοκυτταρικών που μεταδίδονται με το τσίμπημα τσιμπουριών. Οι οργανισμοί αυτοί προκαλούν ασθένειες όπως η ερλιχίωση, η αναπλάσμωση, ο κηλιδώδης πυρετός των βραχωδών ορέων και η νεορικετσίωση. Πολλές φορές στον ίδιο σκύλο μπορεί να υπάρχούν 2 αιτιολογικοί παράγοντες και έτσι να εμφανίζει μια άτυπη μορφή της νόσου.
   Η πρώτη νόσος που θα αναφερθούμε είναι ο κηλιδώδης πυρετός. Είναι μια ασθένεια που προκαλείται από το βακτήριο R. rickettsii το οποίο μεταδίδεται στον σκύλο με το τσίμπημα των τσιμπουριών. Η νόσος είναι ενδημική στις ΗΠΑ ενώ περιστατικά της έχουν αναφερθεί και στην Ευρώπη. Συχνότερα εμφανίζεται με την οξεία μορφή της τους μήνες Απρίλιο μέχρι Οκτώβριο.
   Μετά την είσοδο του στον οργανισμό του ζώου η ρικέτσια αναπτύσσεται στο εσωτερικό των κυττάρων του ενδοθηλίου των αγγείων, προκαλώντας εκτεταμένη νεκρωτική αγγειίτιδα, αύξηση της διαπερατότητας των αγγείων και οίδημα, θρόμβοκυτταροπάθεια και πολυοργανικές αλλοιώσεις.
   Τις περισσότερες φορές η εμφάνιση των συμπτωμάτων συμπίπτει με την ύπαρξη τσιμπουριών στο σκύλο αλλά η μη ανεύρεση τους δεν σημαίνει ότι αποκλείεται να υπάρχει ή υποκλινική μορφή της νόσου. Τα συμπτώματα της νόσου ποικίλουν, μπορεί να παρατηρηθούν πυρετός ανορεξία, κατάπτωση, λήθαργος, εμετός /διάρροια, απώλεια σωματικού βάρους και γενικευμένη λεμφαδενοπάθεια. Επίσης μπορεί να παρατηρηθούν πολυαρθρίτιδα, νευρολογικές διαταραχές, δερματική αγγειίτιδα, πνευμονίτιδα, μυοκαρδίτιδα και άλλα ανάλογα με το όργανο που έχει επηρεαστεί. 
   Οι αιματολογικές εξετάσεις δείχνουν μια μέτρια βαθμού θρομβοκυτταροπενία και ήπια λευκοκυττάρωση, ενώ οι βιοχημικές αντανακλούν το όργανο το οποίο έχει προσβληθεί περισσότερο από την νόσο.
   Η διάγνωση γίνεται βάση των κλινικών συμπτωμάτων, του ιστορικού(παρουσία τσιμπουριών πρόσφατα), και τις ειδικές ανοσολογικές εξετάσεις που ανιχνεύουν τα αντισώματα κατά του μικροοργανισμού.
   Για την θεραπεία της ασθένειας το αντιβιοτικό εκλογής είναι η δοξυκυκλίνη (Ronaxan, Vibramycin, Microvibrate), στη δόση των 5-10mg/kg 2 φορές την ημέρα για 28 ημέρες. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθούν η τετρακυκλίνη και η ενροφλοξασίνη με καλά αποτελέσματα. Η πρόγνωση της νόσου είναι καλή όταν η θεραπεία αρχίσει στην πρώτη φάση της ασθένειας και η βελτίωση θεαματική μέσα σε 2 μέρες, ενώ όσο αργεί η έναρξη της θεραπείας τόσο  αυξάνει η θνησιμότητα.
   Η ερλιχίωση είναι άλλη μια ασθένεια που ανήκει στην ομάδα των ρικετσιακών νοσημάτων και για την οποία έχουμε αναφερθεί σε προηγούμενο άρθρο, να αναφέρουμε μόνο ότι και αυτή έχει παρόμοια συμπτώματα και θεραπεία με την διαφορά ότι εδώ είναι πολύ συχνή η χρόνια μορφή της νόσου.
   Ένας άλλος μικροοργανισμός που ανήκει στην ίδια ομάδα είναι το Anaplasma spp. Διάφορα βακτήρια που ανήκουν στο συγκεκριμένο γένος μικροοργανισμών προκαλούν 2 ασθένειες στον σκύλο, την αναπλάσμωση και την κυκλική θρομβοκυτταροπενία.
   Η αναπλάσμωση προκαλείται από το A. phagocytophilum   που μεταδίδεται με το τσίμπημα τσιμπουριών σε σκύλους, γάτες, άλογα, μικρά μηρυκαστικά και τον άνθρωπο. Η δεξαμενή του μικροβίου είναι τα ποντίκια.
   Τα περισσότερα περιστατικά προσκομίζονται με την οξεία μορφή της νόσου αν και ενδέχεται να  έχουν την λοίμωξη για διάστημα εως και 6 μήνες. Τα συμπτώματα περιλαμβάνουν πυρετό, ανορεξία, λήθαργο και απροθυμία μετακίνησης λόγω πολυαρθρίτιδας. Η διάγνωση βασίζεται στα συμπτώματα αλλά επιβεβαιώνεται με την ανίχνευση του DNA που μικροοργανισμού στο αίμα.
   Η θεραπεία είναι η χορήγηση δοξυκυκλίνης στις συνηθισμένες δόσεις για 28 μέρες.
   Η κυκλική θρομβοκυτταροπενία του σκύλου οφείλεται στο A. platys το οποίο έχει μειωμένη παθογένεια και δεν προκαλεί συμπτώματα στο σκύλο παρά μόνο πτώση των θρομβοκυττάρων στο αίμα κάθε 10-14 μέρες. Η διάγνωση βασίζεται στην ανίχνευση του παρασίτου στο αίμα. Και σε αυτή την περίπτωση το αντιβιοτικό εκλογής είναι η δοξυκυκλίνη
   Η νεορικετσίωση οφείλεται στην Neorickettsia risticii η οποία προκαλεί το εμπύρετο σύνδρομο στα άλογα και προσβάλει τους σκύλους και τις γάτες. Η νόσος μεταδίδεται με τρηματώδη παράσιτα(σκουλήκια του εντέρου ) και όχι με τσίμπημα τσιμπουριού.  Οι σκύλοι μολύνονται με την κατάποση τρηματωδών σκουληκιών που βρίσκονται σε λιμνάζοντα νερά καθώς και με τους ενδιάμεσους ξενιστές αυτών( σαλιγκάρια και έντομα).
   Τα συμπτώματα της νόσου περιλαμβάνουν τον λήθαργο, οι διαλείποντες εμετοί, οι πετέχιες , η αρθραλγία, τα οιδήματα και η παράλυση των πίσω άκρων. Στις εργαστηριακές εξετάσεις παρατηρούνται αναιμία , θρομβοκυτταροπενία και διαταραχες της πήξης του αίματος. Η θεραπεία συνίσταται στην χορήγηση δοξυκυκλίνης και τετρακυκλίνης στις συνήθεις δόσεις
   Όπως είδαμε τα περισσότερα νοσήματα αυτής της κατηγορίας μεταδίδονται μέσω των τσιμπουριών και έχουν αρκετά σοβαρά συμπτώματα και μεγάλο χρόνο θεραπείας και κόστος. Για αυτό είναι καλό να προσέχουμε το σκύλο μας και κατά τους μήνες Μάρτιο μέχρι Νοέμβριο να τους βάζουμε αντιπαρασιτικά λουράκια και αμπούλες για να προστατέψουμε από την μετάδοση των ασθενειών αυτών.
  
   

Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 2010

Σπιτικό μαγειρεμένο φαγητό για σκύλους και γάτες.

Αγαπητοί αναγνώστες αποφάσισα να σας γράψω 2 συνταγές για σπιτικό φαγητό για γάτες και σκύλους μια και όλο και πιο συχνά τίθεται το ερώτημα τι είναι πιο καλό μια τυποποιημένη τροφή του εμπορίου ή το φαγητό που φτιάχνει ο ιδιοκτήτης του κατοικίδιου στο σπίτι του. Οι συνταγές που θα παρουσιάσω είναι για ανήλικα, υγιή  ζώα, πάρτε χαρτι και μολύβι και αντιγράψτε λοιπόν !
Συνταγή για μαγειρευτό φαγητό για ένα σκύλου βάρους 18 κιλών
-Υδατάνθρακες  240 γραμμ.
-κρέας                120 γραμμ.
-λίπος                   10γραμμ.
-Φυτικές ίνες         30γραμμ.
- 1 με δυο χαπάκια πολυβιταμίνες για τα απαραίτητα ιχνοστοιχεία.
Συνταγή για μαγειρευτό φαγητό για γάτα βάρους 4,5 κιλών.
-Υδατάνθρακες    60γραμμ.
-κρέας                  40γραμμ
-Λίπος                   10γραμμ.
-1/2-1 χαπάκι πολυβιταμίνης για γάτες.
οι υδατάνθρακες = ρύζι, πατάτες , μακαρόνια, νιφάδες βρώμης, καλαμπόκι κ.α.
Το κρέας= 'ολα τα είδη κρέατος(βοδινό, χοιρινό, ψαρι, κοτοπουλο , συκώτι)
Το λιπος είναι είτε ζωικό είτε φυτικό (λαδι)
 Φυτικές 'ινες= λαχανικά(αρακάς, καρότα,κ.α.) ή δημητριακά ολικής άλεσης π.χ. All bran, fitness κ.α.
Το φαγητό σερβίρεται μαγειρευμένο και διατηρείται στο ψυγείο 2-3 μέρες και όταν το βγάζουμε από το ψυγείο το ζεσταίνουμε.
Αν έχετε υπομονή και όρεξη αξίζει να το δοκιμάσετε!

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

Η γρίπη των χοίρων

   Τα πρώτα περιστατικά της «νέας γρίπης» εμφανίστηκαν τον Απρίλιο στο Μεξικό και από εκεί άρχισε να διασπείρεται πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και μετά σε όλο σχεδόν τον κόσμο. Η ονομασία γρίπη των χοίρων δόθηκε γιατί ο ιός έχει κοινά γονίδια με τον ιό που προκαλεί την γρίπη στους χοίρους και επειδή τα πρώτα περιστατικά παρουσιάστηκαν σε χωρία κοντά σε μεγάλα εκτροφεία χοίρων στο Μεξικό. Ο καινούργιος ιός είναι κατά κύριο λόγο ανθρώπινος ιός και μεταδίδεται από ανθρωπο σε άνθρωπο και δύσκολα από ανθρωπο σε ζώα.
   Αυτά που ξέρουμε με σιγουριά μέχρι στιγμής για τον ιό είναι ότι προκαλεί τα ίδια συμπτώματα με αυτά της κοινής ανθρώπινης γρίπης, πυρετό, καταρροή, φτέρνισμα κλπ και επιπλέον κάποια συμπτώματα από το πεπτικό σύστημα όπως διάρροια και εμετός , στομαχόπονος κλπ. Η γρίπη είναι αυτοπεριοριζόμενη, δηλαδή τα συμπτώματα υποχωρούν σε μικρό χρονικό διάστημα με συντηρητική αγωγή όπως και στην κοινή γρίπη. Η συνήθης επιπλοκή της νέας γρίπης είναι η πνευμονία και οι περισσότεροι θάνατοι οφείλονται σε αυτήν. Οι άνθρωποι που έχουν άσθμα ή κάποιο χρόνιο αναπνευστικό πρόβλημα ή κάποια άλλη σοβαρή πάθηση έχουν περισσότερες  πιθανότητες να εμφανίσουν τις επιπλοκές της «νέας γρίπης»
   Ο ιός αυτός είναι τελείως διαφορετικός από τον ιό της γρίπης των πτηνών που υπήρχε πέρσι και ο οποίος μεταδιδόταν από τα πουλερικά στον άνθρωπο και όχι από άνθρωπο σε άνθρωπο. Ο τωρινός ιός δεν φαίνεται να μεταδόθηκε από τους χοίρους στον άνθρωπο παρόλο που έχουν κοινά γονίδια δεν έχει εξακριβωθεί ακόμα πως ο ιός κατάφερε να προσαρμοστεί στον άνθρωπο ούτε πότε έγινε αυτό και που. Υπήρχε η υποψία ότι μπορεί να μεταδοθεί από άνθρωπο σε χοίρο αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει αποδειχθεί κάτι τέτοιο παρόλο που υπάρχουν κρούσματα της γρίπης σε εκτροφεία χοίρων. Μέχρι στιγμής μόνο 2 περιστατικά έχουν επιβεβαιωθεί όπου άνθρωποι κόλλησαν τον ιό από χοίρους και αυτοί είναι 2 κτηνίατροι στον Καναδά που ερευνούσαν μια έτσι γρίπης των χοίρων σε μονάδα εκτροφής.
   Ξέρουμε ότι ο ιός μπορεί να προσβάλει πουλερικά αλλά μέχρι στιγμής δεν έχει επιβεβαιωθεί αν μπορεί να μεταδοθεί από τα πουλερικά στον άνθρωπο. Στα ωδικά πτηνά και άλλα είδη πουλιών που έχουμε ως κατοικίδια φαίνεται ότι δεν μεταδίδεται.
   Στα υπόλοιπα ζώα που έχουμε ως κατοικίδια μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος μιας και τα σκυλιά και τα γατιά κολλάνε σχετικά δύσκολα την εποχική γρίπη αλλά στις 6 Νοεμβρίου ανακοινώθηκε ότι μια γάτα στις Ηνωμένες πολιτείες που ζούσε σε σπίτι όπου οι ένοικοι πέρασαν την νέα γρίπη, βρέθηκε θετική στον ιό και εμφάνισε τα συμπτώματα. Σε μερικές μέρες ανάρρωσε πλήρως. Επίσης θετική στον ιό βρέθηκε και μια νυφίτσα που την είχαν ως κατοικίδιο στις Ηνωμένες πολιτείες αλλά μέχρι στιγμής δεν έχουν αναφερθεί περιστατικά όπου μια γάτα ή άλλο κατοικίδιο μετέδωσε τον ιό στον άνθρωπο παρά μόνο το αντίθετο. Ο σκύλος έχει δικό του ιό της γρίπης (Η3Ν8) και από ότι φαίνεται είναι ανθεκτικός στους ιούς που προέρχονται από αλλά είδη ζώων και τον ανθρωπο.
   Τα συμπτώματα στα κατοικίδια φαίνεται να είναι ελαφριά, πυρετός , ανορεξία, ληθαργικότητα, βήχας η φτέρνισμα και μέχρι στιγμής όλα έχουν αναρρώσει πλήρως σε λίγες μέρες. Εμβόλιο για τη «νεα γρίπη» δεν υπάρχει για τα κατοικίδια και το ανθρώπινο εμβόλιο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα ζώα. Στην Αμερική κυκλοφορεί εμβόλιο για την γρίπη του σκύλου, όπου η νόσος είναι ενδημική, ενώ στην Ευρώπη όπου τα κρούσματα είναι ανύπαρκτα δεν υπάρχει αντίστοιχο εμβόλιο. Προς το παρόν η γρίπη φαίνεται ότι προσβάλει ελάχιστα τα κατοικίδια και όταν αυτό συμβαίνει η νόσος είναι με ήπια συμπτώματα και τα ζώα αναρρώνουν πλήρως. Όταν παρατηρούμε κάποια συμπτώματα στο ζώο μας καλό θα ήταν να επισκεπτόμαστε τον κτηνιατρό μας για να προλάβουμε την εκδήλωση της νόσου.
    Για τους φίλους κυνηγούς που κυνηγάνε αγριογούρουνα δεν υπάρχει ιδιαίτερος κίνδυνος αρκεί να είναι προσεχτικοί όταν χειρίζονται το κουφάρι να προσέχουν ειδικά την μύτη και το στόμα αν έχουν βλέννες . Το μαγείρεμα σκοτώνει τον ιό είτε πρόκειται για κρέας από χοίρο είτε πουλερικά.
   Ανακεφαλαιώνοντας να τονίσουμε ότι δεν χρειάζεται πανικός. Μέχρι στιγμής πρόκειται για μια γρίπη που έχει ήπια συμπτώματα και περνάει σε μερικές μέρες. Όταν εμφανίζουμε συμπτώματα γρίπης καλό είναι να επισκεπτόμαστε τον γιατρό μας και να μειώνουμε τις επαφές με ανθρώπους αλλά και με τα κατοικίδια μας. Οι ομάδες υψηλού κινδύνου καλό είναι να κάνουν το εμβόλιο κατά της γρίπης για να προστατευθούν.
   Τελειώνοντας να αναφέρω ότι το άρθρο συνθέθηκε από στοιχεία και πληροφορίες που πήρα από τον διαδικτυακό ιστότοπο της Αμερικάνικης Κτηνιατρικής Εταιρίας (www.avma.org) , που ενημερώνεται συνέχεια και περιλαμβάνει πληροφορίες μέχρι και τις 6 Νοεμβρίου 2009