Η ψώρα στο σκύλο

   Αγαπητοί αναγνώστες σήμερα θα αναφερθούμε στην ψώρα, μια ασθένεια του δέρματος αρκετά συχνή στα κουτάβια και σε ενήλικες σκύλους.

   Η ψώρα προκαλείται από μια ομάδα παρασίτων του δέρματος που ονομάζονται ακάρεα. Στον σκύλο έχουν βρεθεί 4 διαφορετικά είδη ακάρεων τα οποία προκαλούν αλλοιώσεις σε διαφορετικές περιοχές του σώματος. Ανάλογα με το όνομα του είδους του ακάρεος ονομάζεται και η ψώρα, έτσι έχουμε την δεμοδήκωση, την σαρκοπτική ψώρα την νωτοεδρική και την σεϋλετίλλωση

   Η δεμοδήκωση προκαλείται από το ακάρι demodex canis. Το ακάρι αυτό βρίσκεται φυσιολογικά στο δέρμα όλων των ζώων και του ανθρώπου σε μικρό αριθμό που δεν είναι ικανός να προκαλέσει πρόβλημα. Η παθογένεια της νόσου, το πώς προκαλείται δηλαδή, δεν είναι επαρκώς ξεκαθαρισμένα. Στην γενικευμένη δεμοδήκωση των κουταβιών έχει διαπιστωθεί η κληρονομική προδιάθεση αυτό όμως δεν ισχύει για την δεμοδήκωση των ενηλίκων σκύλων και την εντοπισμένη μορφή.

   Η δεμοδήκωση ταξινομείται ως εξής σε αυτήν των νεαρών ή των ενήλικων σκύλων, στην εντοπισμένη ή γενικευμένη μορφή και στον φολιδώδη και φλυκταινώδη τυπο. Ως δεμοδήκωση των νεαρών σκύλων χαρακτηρίζεται όταν η δεμοδήκωση εμφανίζεται σε σκυλιά μικρότερα των 2 χρονών και αν είναι μικρότερα του έτους στο 50% των περιπτώσεων έχουμε αυτοίαση χωρίς θεραπεία. Όταν εμφανίζεται σε σκυλιά μεγαλύτερα των 2 χρόνων τότε λέμε ότι πρόκειται για δεμοδήκωση των ενήλικων σκύλων. Εντοπισμένη είναι όταν έχει μέχρι έξι αλλοιώσεις σε μία μόνο περιοχή του σώματος και γενικευμένη όταν υπάρχουν παραπάνω αλλοιώσεις και σε διαφορετικές περιοχές. Στην φολιδώδη δεμοδήκωση εμφανίζεται εστιακή αλωπεκία με μικρές φολίδες χωρίς την εμφάνιση βακτηριδιακής δερματίτιδας , ενώ στον φλυκταινώδη τύπο εμφανίζεται και δερματίτιδα.

   Τα συμπτώματα της νόσου είναι ο έντονος κνησμός σε τέτοιο βαθμό που το ζώο να προκαλεί πληγές στον εαυτό του, η εστιακή αλωπεκία με την παρουσία φολίδων( πιτυρίδα), η ύπαρξη δερματίτιδας και ερυθήματος στις εστίες, όταν είναι σε γενικευμένη μορφή και για μεγάλο χρονικό διάστημα έχουμε πάχυνση του δέρματος το οποίο μυρίζει και άσχημα.

   Η διάγνωση γίνεται βάση των κλινικών συμπτωμάτων και επιβεβαιώνεται με ξέσματα δέρματος όπου και στο μικροσκόπιο διακρίνεται το παράσιτο.

    Η θεραπεία εξαρτάται από την μορφή της δεμοδήκωση. Στην εντοπισμένη μορφή η χορήγηση ιβερμεκτίνης 2 φορές ανά 15θημερο και τοπικές πλύσεις με ειδικά διαλύματα αμιτράζης ή ακόμα και κολάρα με αμιτράζη από μόνα τους είναι αρκετά για την θεραπεία αυτής της μορφής.

   Στην γενικευμένη μορφή της η θεραπεία είναι μπάνια με διάλυμα αμιτράζης κάθε εβδομάδα για 4-6 εβδομάδες και 2 ενέσεις ιβερμεκτίνης ανά 15θήμερο. Η θεραπεία μπορεί να συνεχιστεί για διάστημα εως έξι μηνών με χορήγηση από το στόμα χαπιών μιλμπεμυκίνης ή με τη χρησιμοποίηση αμπούλας σελαμεκτίνης μια φορά το μήνα. Εάν έχει εμφανιστεί και δερματίτιδα τότε χορηγούνται και αντιβιοτικά ευρέως φάσματος.

   Η σαρκοπτική ψώρα προκαλείται από το ακάρι Sarcoptes scabies var canis που παρασιτεί την ανώτερη στοιβάδα της επιδερμίδας. Το ακάρι έχει προτίμηση στον σκύλο αλλά μπορεί αν προσβάλει και άλλα ζώα καθώς και τον άνθρωπο. Η μόλυνση γίνεται από απευθείας επαφή με τα άρρωστα ζώα για τα ζώα ή με διάφορα σύνεργα καλλωπισμού ή με τα σκεπάσματα τους στην περίπτωση του ανθρώπου.

   Στην τυπική της μορφή η νόσος χαρακτηρίζεται από βλαττιδώδη δερματίτιδα και κνησμό που ανταποκρίνεται λίγο ή πολύ λίγο στην κορτιζόνη. Οι περιοχές που εμφανίζονται συνήθως οι αλλοιώσεις είναι τα πτερύγια των αυτίων,το στέρνο , οι αγκώνες . Στην αρχή εμφανίζεται ερύθημα με κιτρινωπές βλατίδες με την πάροδο του χρόνου και τον κνησμό προκαλείται εκτεταμένη αλωπεκία με βλαττίδοφλυκατινώδης δερματίτιδα.

   Η διάγνωση βασίζεται στα κλινικά συμπτώματα και στην ανεύρεση σταδίων του παρασίτου σε ξέσματα δέρματος.

   Η θεραπεία περιλαμβάνει την χρήση της ιβερμεκτίνης και των παραγώγων της είτε σε ενέσιμη μορφή , είτε από το στόμα, είτε με τη μορφή αμπούλας. Επίσης μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σπρέι φιπρονίλης ( Frontline) καθώς και μπάνια με διάλυμα αμιτράζης ή άλλης ακαρεοκτόνου ουσίας. Τα σκυλιά που γιατρεύονται από το είδος αυτό της ψώρας παρουσιάζουν ανοσία και δεν ξαναμολύνται με μηχανισμό άγνωστο μέχρι στιγμής. Επίσης επειδή υπάρχει η πιθανότητα να μεταδοθεί  σε άλλα σκυλια ή στον άνθρωπο χρειάζεται να αποφεύγεται η επαφή με άλλα ζώα καθώς και καλός καθαρισμός του χώρου.

   Η νωτοεδρική ψώρα εμφανίζεται κυρίως στην γάτα αλλά μπορεί αν προσβάλλει και τον σκύλο προκαλώντας ψώρα στα αυτιά. Η κλινική εικόνα είναι αυτή του έντονου κνησμού στα αυτιά , την παρουσία εφελκίδων και ερυθήματος στο πτερύγιο του αυτιού καθώς την υπερπαραγωγή σμήγματος και την άσχημη μυρωδιά. Η θεραπεία είναι παρόμοια μετά τα άλλα είδη ψώρας που αναφέρθηκε παραπάνω.

   Η σεϋλετίλλωση προκαλείται από το ακάρι  Cheyletiella που παρασιτεί την επιφάνεια του δέρματος στο σκύλο και σε άλλα ζώα. Προκαλεί έντονη αποφολίδωση (πιτυρίδα) που συνοδεύεται από κνησμό και αρχίζει από το πίσω μέρος της ράχης στην περιοχή της ουράς. Συνήθως ο κνησμός εντοπίζεται στο πάνω μέρος του κορμού και σπάνια σε όλο το κορμί. Τα πιο ευαίσθητα είναι τα κουτάβια. Η διάγνωση βασίζεται στην κλινική εικόνα και στην ανεύρεση των ακάρεων σε ξέσματα δέρματος, αν και αυτό είναι δύσκολο μερικές φορές.

   Η θεραπεία είναι ή ίδια όπως σε όλες τις ψώρες με την διαφορά ότι γίνεται για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα